Wie het nu nog niet weet, wil het wellicht niet weten, maar in deze kolommen zijn we al enkele jaren redelijk in de ban van twee Amsterdamse dames met prachtige stemmen. Ze gaat door het leven als The Lasses, maar heten van zichzelf Sophie Janna en Margot Merah en rond deze tijd lanceren ze hun nieuwe, vierde CD. Die verschilt eigenlijk niet gek veel van de vorige drie, behalve dan dat-ie nóg meer laat horen welke twee geweldige zangeressen de dames zijn: nog meer dan op het vorige werk gebruiken ze, de gouden raad indachtig van hun goeie vriend Luka Bloom, hun sowieso al hemels klinkende stemmen om de schoonheid in de verf te zetten van een bakkersdozijn songs, waarvan drie door henzelf geschreven zijn en de andere ofwel zorgvuldig uitgekozen traditionals ofwel al even zorgvuldig geselecteerde liederen van mensen, die door het duo bewonderd worden.

Om met die laatste categorie te beginnen: de plaat opent met een heerlijke versie van “Undone in Sorrow” -hence de CD-titel- van de heel grote, maar nog altijd veel te weinig bekende Olla Belle Reed: die is hoe The Lasses op hun allerbest klinken. Niks in de handen, niks in de mouwen, alleen maar die twee fantastische stemmen, die om elkaar heen krioelen en een rasechte folksong in klassieke stijl neerzetten. Volgende Grande Dame in de rij is Nathalie Merchant, jawel de frontvrouw van 10.000 Maniacs, maar vooral liedjesschrijfster par excellence en zangeres buiten categorie. Haar signatuursong “Motherland” wordt hier in een ragfijn arrangement gestopt, waarbij de viool van Mirte de Graaf de rol van derde stem toebedeeld krijgt en die met verve opneemt en daarbij geweldig samenspeelt met producer en multi-instrumentalist Janos Koolen. U las dat goed: The Lasses namen een producer onder de arm en dat doet het eindresultaat heel veel goed: Koolen heeft een stel heel goed luisterende oren, dat is bekend en een producer biedt het voordeel van de nodige afstand. Als je alles zelf doet, zoals The Lasses bij vorige platen deden, kijk en luister je vanzelf over een aantal van je eigen minpuntjes heen en dat wordt hier erg knap allemaal omzeil door de inbreng van Janos Koolen.

Volgende grootheid, die aan bod komt, Sandy Denny, behoort voor mij tot de top 5 aller tijden der vrouwenstemmen en ik was een tikkeltje ongerust, toen ik in het CD-boekje las dat “de meisjes” zich aan haar “Who Knows Where The Time Goes” gewaagd hadden. Dat is namelijk een aartsmoeilijk lied, dat je doorheen de jaren zozeer met de stem en de frasering van Denny gaat identificeren, dat het moeilijk wordt daar iets aan toe te voegen maar mijn ongerustheid bleek onnodig te zijn geweest. Margot en Sophie maken een heel eigen lezing van dat lied, met weliswaar voldoende respect voor het origineel, maar tegelijk ook een sobere, eigen invulling. Naast de akoestische gitaar zijn er alweer slechts die twee fantastische stemmen, tot halverwege de hoorn van Morris Kliphuis je een acute aanval van kippenvel komt bezorgen en je merkt dat The Lasses ook nu weer in staat zijn om nog dat éne tikkeltje verder te gaan, zodat een heel knappe versie promoveert tot een versie “om in te lijsten. Zo’n Kliphuis-moment was er overigens al eerder op de plaat. In “The Tide”, een song, die de dames via smartphone te horen kregen van de grote belofte van het Engelse luisterlied, Jack Durtnall: spontane verliefdheid op de song was hun deel en ze vroegen -en kregen- de toestemming om de song op te nemen, zodat de cover hier eigenlijk tot origineel gepromoveerd wordt.

Helemaal ten onrechte veel te weinig bekend is de Canadees-van-Schotse-origine David Francey, van wie hier de titelsong van zijn debuutplaat gecoverd wordt -al denk ik dat The Lasses zich op de versie van het Australische vrouwenkwartet Co-cheòl gebaseerd hebben. Wat er ook van zij, dit blijft een prachtig nummer over de strijd die de boeren moeten voeren om overeind te blijven in een wereld die door de industrie geleid wordt. In dezelfde categorie van “veel te onbekend” hoort Bob Coltman thuis, een heuse folkzanger uit de Amerikaanse scene van de vroege jaren ’70, van wie de dames “Lonesome Robin” coveren, een song die ook Luka Bloom wel eens live durft te zingen en mijn hoop op dit punt is, dat de platen van de man eindelijk eens heruitgegeven zouden worden, zodat ik mijn verzmaling kan completeren. Als deze versie daartoe zou kunnen bijdragen, ware dat mooi meegenomen.

Het afsluitende “What You Do With What You’ve Got” -u vindt een link naar een oudere YouTube-clip hiernaast- is van de hand van de grote Si Kahn: de dames kunnen werkelijk àlles met hun stemmen en hoe je activisme en oproep tot strijd middels heuse poëzie tot leven kunt wekken…dat blijkt uit deze korte song, die instant onder je huid kruipt.Aan de traditional-kant van de plaat vinden we een trio songs: “Bonnie George Campbell”, van Schotse origine en onnoemelijk vaak gecoverd, naast “Tipping it Up to Nancy” -dat ik voor het eerst hoorde van Christy Moore en dat hier, net als bij hem, slechts door bodhrán begeleid wordt- en”The Blackest Crow”, waarvan vooral de versies van Laurie Lewis en van Tim O’Brien ons bekend waren.

Blijven over: de eigen composities. “Hunter Moon” en “Bowley’s Dance” zijn van de hand van Margot en “Here Now” werd door Sophie geschreven en ze passen naadloos in het geheel, waarbij opvalt hoezeer de vrouwen schrijven in functie van hun beider stemmen, al wil ik niet zomaar achteloos voorbijgaan aan de mooie arrangementen waarin de drie nummers gegoten werden. Piano voert de boventoon bij “Hunter Moon”, mandoline en (pizzicato) viool bij “Here Now” en elektrische gitaar bij “Bowley’s Dance”, dat ik héél graag ooit eens zou horen gezongen worden door de al eerder genoemde Nathalie Merchant. Om mijn heel lang verhaal kort te maken: The Lasses worden ooit héél groot, zeker weten en daar is hun vierde plaat een bijzonder knappe voorbode van. Ik kan het niet vaak genoeg herhalen: ga deze dames zien, nu het nog in kleine, knusse locaties kan, zoals de komende weken in onze Lage Landen.

(Dani Heyvaert)